Ostatnio widzę na Piekielnych coraz więcej historii z najbliższego otoczenia ludzkiego - moja zasili tenże wątek łącząc go z równie popularnym "współlokatorskim". Będzie o tym, że prawdziwych przyjaciół sprawdza... nasze szczęście. W lutym tego roku moje Życiowe Szczęście, o poznaniu którego traktowała moja poprzednia historia, znalazło pracę i przeprowadziło się do Polski z Włoch. Jako, że on miał na głowie przeprowadzkę ja wzięłam na siebie znalezienie nam lokum. Początkowo chcieliśmy wynająć kawalerkę, ale nic co byłoby w naszym zasięgu cenowym nie nadawało się do zamieszkania przez ludzi (a i trzodzie hodowlanej nie życzyłabym tam mieszkać...) lub miało właścicieli, od których na kilometr czuć było problemy (materiał na co najmniej kilka historii). Ostatecznie z pomocą przyszła mi przyjaciółka wynajmująca 4-pokojowe mieszkanie studenckie, z którego akurat wyprowadziły się dwie dziewczyny zostawiając duży pokój do wynajęcia. Jako tymczasowe takie rozwiązanie uznaliśmy za niezłe i po małym przemeblowaniu, nasze pierwsze gniazdko nadawało się do praktykowania codziennej idylli. Lokalizacja super, czynsz rozsądny, a mieszkanie jak na "studenckie" o zadziwiająco wysokim standardzie. Nic, tylko skakać z radości? Jak się okazało - nic bardziej mylnego. Z przyjaciółką znałyśmy się od stu lat, uważałam ją za jedną z najbliższych mi osób. Niestety nasze wprowadzenie się nastąpiło krótko po tym jak zostawił ją chłopak, z którym była dosyć długo (parę lat). Przybrała postawę typową dla porzuconych i rozczarowanych związkiem dziewczyn, a mianowicie "wszyscy faceci są beznadziejni/tacy sami/do dupy" (tekst "tego kwiatu to pół światu, a trzy czwarte ch*ja warte" wywoływał u mnie już mdłości). Tym samym z zachwyconej moim związkiem z F. i kibicującej nam z całych sił, stała się ciocią "dobra rada" kładącą mi do głowy, że on mnie i tak rzuci/zdradzi/skrzywdzi w inny sposób i lepiej, żebym go zostawiła póki czas. Oczywiście nie brałam tego do siebie, rozumiałam, że złamane serce robi z ludźmi dziwne rzeczy. Cóż, jej chyba odebrało rozum, jak się okazało wkrótce... Mianowicie, S. do mojego narzeczonego zaczęła się dosłownie kleić od pierwszych dni wspólnego mieszkania. Odkąd ją znam, była raczej "niedotykalska" (tj. nie lubiła się przytulać, obcałowywać itp z ludźmi, których nie znała mega dobrze), a tu zmiana o 180%. Z F. nie umiała pogadać normalnie bez trzymania mu ręki na ramieniu/plecach/szyi, każde powitanie - milion buziaków w policzki. Mnie i jego to zdziwiło co najmniej, ale nie protestowaliśmy myśląc, że może przeszła wewnętrzną zmianę osiągnąwszy równowagę zen po rozstaniu. S. jednak zaczęła ostro przeginać. F. siedzi przy stole w kuchni - ona podbiega i masuje mu ramiona, na imprezie "dla żartu" siada mu na kolanach i zarzuca ręce na szyję, F. leży na kanapie w saloniku - ona próbuje się mościć obok. F. szlag jasny trafiał za każdym razem i mówił, że sobie nie życzy, żeby się uspokoiła, bo to trochę dziwne i żenujące. Nasi wspólni znajomi też robili wielkie oczy i pytali, co jej odbiło, bo ewidentnie smali cholewy do mojego faceta, a przecież taka najlepsza przyjaciółka... Zmieniła taktykę na chodzenie po domu w wyzywających ciuszkach albo samej bieliźnie/ręczniku - nie przyniosło żadnego efektu poza moim, F. i pozostałych współlokatorów zażenowaniem (w tym jeden chłopak i jedna para - do żadnego z facetów nie była ustosunkowana tak "przyjaźnie", jak do mojego). Zwróciłam jej uwagę - nie widziała problemu, jeszcze się oburzyła, że skoro ze mnie taka niewyzwolona cnotka, to nie znaczy, że z niej też! (sic!). W końcu, zaczęła symulować choroby i prosić F. żeby się zaopiekował, posiedział z nią. Nagle zaczęła bać się wiatru, który czasem ładnie huczał dzięki naszym starym oknom, co zaowocowało wskoczeniem F. pod kołdrę, kiedy ten się położył spać, a ja jeszcze siedziałam nad książką w salonie. Wtedy mało nie doszło do rękoczynów. wybuchła karczemna awantura (popis polszczyzny F. że mi szczęka opadła). W trakcie tejże usłyszałam, że to nie fair, żeby taka kulawa pokraka jak ja (chodzę o kuli, na szczęście już niedługo...) miała faceta, kiedy taka superlaska jak ona cierpiała posuchę na tym polu. Ponadto, że na pewno mnie zdradzi, że jest ze mną dla obywatelstwa (co?!), że z takim Włochem to nigdy nic nie wiadomo, a on to w ogóle taki jakiś wybrakowany, bo nawet go dotknąć nie można (tiaaa, bo powszechnie wiadomo, że Włoch nie jest sobą jak nie pomaca każdego, kto się mu znajdzie w zasięgu wzroku). Nasłuchałam się jeszcze sporo kwiatków, całą noc przepłakałam z wściekłości chociaż moje Życiowe Szczęście, nie bez racji do rana twierdziło, że nie warto, bo widać to nigdy nie była moja przyjaciółka. Rano zapadła decyzja, że się wyprowadzamy. Przygarnęli nas na dwa tygodnie moi rodzice, w tym czasie nam się udało znaleźć wymarzone mieszkanko. Piekielna "przyjaciółeczka" została z pustym pokojem, za który zapłaciliśmy połowę czynszu (za połowę miesiąca) i opinią taką, że do końca umowy (jeszcze 3 miesiące) musiała mieszkać i utrzymywać mieszkanie sama, bo pozostali współlokatorzy nie mieli dłużej ochoty mieszkać z nią, ani tym bardziej płacić wyższego czynszu. Jakoś nikt z nich się na nas nie obraził... wszędzie dobrze ale na własnym najlepiej.

Pan Mąż Lyrics[Tekst piosenki "Pan Mąż" ft. Mirosław Baka][Zwrotka 1: Renata Irsa]I doigrałam się, narozrabiałam, co mam rzec?Trzymało mnie od rana, gdzieś musiało wylać sięPan Mąż mi z drogi schodził, lecz nie zdążył schować sięPoszła lawina o rolki synaTe co nie sprzątną ich rok temu i ktoś zabrał je[Refren: Renata Irsa]Jak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatu, ale trzy czwarte guzik warteCiebie tylko chcę, Ciebie jednego chcę całego dla siebie miećJak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatu, ale trzy czwarte guzik warteCiebie tylko chcę, tak Ciebie chcę[Zwrotka 2: Renata Irsa]I wystrzelałam się, las zaorałam, co mam rzec?Ulżyło mi, nie powiem… będzie co ma byćJa wiem, że dziś się Tobie nie podobam…A może by tak film z Nicole Kidman?I Twoje ulubione dania i na kolację, na zawołanie?To Pani Żonka śpieszy już, dogodzić Ci[Refren: Renata Irsa]Jak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatu, ale trzy czwarte guzik warteCiebie tylko chcę, Ciebie jednego chcę całego dla siebie miećJak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatu, ale trzy czwarte guzik warteCiebie tylko chcę, tak Ciebie chcę[Zwrotka 3: Mirosław Baka]Żono, ma słodka żonoNarozrabiałaś, czuję się dziś obrażonyNawet się dobrze składa, że narozrabiałaśMam mecz z kolegami, nie czekaj na mnieWybaczam Ci, a teraz zmykam, ciao, arivederci!Na drogę daj całusy dwa, ja znikam – pa![Refren: Renata Irsa]Jak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatu, ale trzy czwarte guzik warteCiebie tylko chcę, Ciebie jednego chcę całego dla siebie miećJak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatu, ale trzy czwarte guzik warteCiebie tylko chcę, Ciebie jednego chcę całego dla siebie miećJak Cię przyciśnie, to może Ci się przyśnięI nic nie szkodzi, że Ci się nie podobam dziśPół światu tego kwiatu, ale trzy czwarte guzik warte

napisał/a: Izka1822 2008-11-18 10:49 Prawie rok temu poznalam swojego teraz już byłego faceta. Szczerz mówiąc nie chciałam z nim byc dużo złych opini o nim słyszałam. Bardzo nalegał żeby chociaż z nim spróbowała, że jeżeli będę z nim to się zmieni skończy z narkotykami, imprezami itd. nawet powiedział, że jestem jego ideałem, że chciał miec taką dziewczyne jak ja: spokojną, cichą wtedy stwierdziłam że warto spróbowac jak nie wyjdzie to nie trudno się mówi i naprawdę się zmienił po tygodniu już wiedziałam że go kocham i że to ten jedyny ... dopiero jakieś dwa miesiące temu zaczęło się między nami psuc nie przyjeżdżal tak często jak kiedyś, czasami potrafił się przez cały tydzień nie odzywac a w sobote przyjeżdżal jak gdyby nigdy nic próbowałam mu o tym z nim porozmawiac ale on mówil że to normalne, że w każdym związku nadchodzi taki okres ale mniejsza już o to ... Teraz jakoś byliśmy razem na osiemnastce u mojej koleżanki cały czas mnie olewał pisał z kimś i nie chciał mi powiedziec z kim a nigdy tak nie było mogłam czytac jego sms-y nawet sam mi dawal tel. potem jak osiemnastka się skończyła pojechalismy na dicho prosilam go żebynie pił bo widziałam że już nie może przed wejściem zobaczył kolege i spytał się czy może isc do niego (chociaż niewiem po co boi tak zrobił jak chcial) to ja wtedy, że skoro ma zamiar mnie samą zostawic to ide do domu a on na to "DOBRA" nie poszłam czekałam na niego dobre 15min. wreszcie zdenerwowałam się i sama tam poszłam w ręku miał kieliszek jak mnie zobaczył to zaraz go odrzucił zdenerwowałam się jeszcze bardziej bo przecież prosiłam go żeby nie pił wylałam napój na niego i spoliczkowałam go a on wypchnął mnie z samochodu i zaczął się szarpać ze mną i wtedy powiedział to: "ODEJDŹ JUŻ CIĘ NIE CHCE" wtedy wsiadł z kolegami w samochód i pojechali zostawił mnie samą stałam jak ta idiotka całą noc nie spałam martwiłam się w niedziele nie odpisywał na smsy nie odbierał szukałam go wszędzie a on mi powiedział potem powiedział, że jeździl sobie tu i tam iże przez te dwa dni więcej klubów zwiedził niż ze mną przez cały rok a mojej koleżance powiedział, że ja się zmieniłam że wolałby mieć taką trochę szurniętą dziewczynę niż taką jak ja że za każdym razem jak gdzieś byliśmy razem tzn. chodzi mi o imprezy, wesela i takie rzeczy to wstydził się mnie powiedział tez że wie co teraz będzie, żeja się nie podniose że teraz to kompletnie się załamie jest mi ciężko ale próbuje nie pokazywac chcemu udowodnic że sie mylił chce żeby tego żałował a i się skończyło ... Piszcie co wy o tym myślicie. Czy to naprawdę moja wina (on tak uważa) ?? Ja po prostu myślę że się znudził i tylko szukał pretekstu do tego żeby mnie rzucić... napisał/a: majka1988 2008-11-18 11:04 witam... Nie powinnaś czuć się winna... To on zachował się jak ostatni dupek... skoro nie umiał docenić Ciebie...najpierw Cie rozkochał a potem no cóż chyba mu się znudziło udawanie grzecznego... i chyba masz racje że szukał tylko pretekstu żeby Cie zostawić moim skromnym zdaniem ten typ faceta nie potrzebuje miłości tylko porządnego kopniaka od życia.... odpuść go sobie...i poszukaj kogoś bardziej ludzkiego i kogoś kto Cię pokocha i będzie Cie traktował poważnie... ------- 3-maj się napisał/a: ~gość 2008-11-18 13:28 To nie jest Twoja wina. Nie ma szansy na stworzenie poważnego związku z kimś, dla kogo ważniejsze są imprezy, alkohol itd. Nie masz czym się martwić. Znajdziesz kogoś kto na Ciebie zasluguje. A teraz pokaż mu co stracił napisał/a: Izka1822 2008-11-18 15:22 chociaż mi ciężko to jednak czuje ulgę było mi źle w tym związku poprostu męczylam się chociaż nadal go kocham i nie wiem jak mam zapomniec to jednak dobrze że tak się stało ... jestem na niego wściekła że tak mnie potraktował chciałabym żeby kiedyś zrozumiał co zrobił ... zupełnie nie wiem jak mam teraz życ trzeba życ chwilą nie planowac nic na przyszłośc bo wtedy pozostaje tylko żal i zastanawianie się " co teraz zrobic ze swoim życiem bo przecież on był całym moim światem a teraz go nie ma". teraz zrozumiałam że nie był mnie wart skoro chciał na siłę mnie zmieniac i ciągle wytykał mi błędy na koniec powiedział mi że jestem ładna ale nic poza tym szkoda że wcześniej nie był ze mną taki szczery no nic teraz wiem że musze myśle co sobie bo jeżeli sama nie zadbam o swoje szczęście to nikt tego nie zrobi za mnie napisał/a: ~gość 2008-11-18 15:44 Mądra dziewczyna zawsze jest ciężko, kiedy coś trzeba zakończyć, zwłaszcza jeśli wydawało się, że to to czego ciągle szukamy. Ale trzeba se podnieść i szukać dalej napisał/a: Zakk 2008-11-18 19:35 jak wyżej - dobrze zrobiłaś i już najlepiej olej go zupełnie bo życie niestety jest za krótkie żeby tkwić w pomyłkowych związkach z ludźmi, którzy często na nas nie zasługują. A co do pytania "czy istnieją jeszcze porządni faceci" odpowiadam ; tak, istnieją i jest ich całkiem sporo, tylko z reguły trudniej o takiego, co nie znaczy że nie warto szukać i brać, co popadnie napisał/a: Izka1822 2008-11-25 23:20 Dziękuje wszystkim za miłe słowa:) Macie racje on nie byl mnie wart niedawno dowiedziałam się że wtedy w tą osiemnastke mówił komuś że ma inna i jest bardziej "wyluzowana" niż ja... podejrzewam że to z nią pisał wtedy:( dowiedziałam się też tego że od wielu miesięcy mnie zdradzal nawet z moją koleżanką mimo iż zrozumiałam co się stało to nadal nie moge zrozumiec tego czemu on mi to zrobił:( za duzo wspomnień żeby tak szybko zapomniec a dzisiaj właśnie minąłby rok napisał/a: Fragma_88 2008-11-27 20:58 Izka1822, nie myśl o tym co było... skup się na tym co jest i ... Będzie :D Co do pytania: Czy istnieją jeszcze porządni faceci ?? Uważam, że tak! Wiadomo, ideału nie ma i faceta bez skazy raczej nie znajdziesz ale są jeszcze na świecie faceci z wymierającego gatunku "Porządnych". Wiem sama z własnego doświadczenia, że na takiego trudno trafić i straaaasznie trudno takiego zdobyć ale nie ma sensu się poddawać. Skoro raz się nie udało i związek się rozpał nie można się poddawać tylko uważniej badać faceta przy następnym razie. Bo tak jak powiedział mi kiedyś sorrow są tacy faceci, których już na starcie możemy wrzucić do worka z napisem "Wysokie ryzyko". Porządny facet ... jest nieosiągalny, ale przy bliższym poznaniu okazuje się kimś naprawdę wyjątkowym. napisał/a: Darek1985 2008-12-12 00:34 Istnieją lecz są uważani za dziwolągów... trafiłaś na drania. A mnie zastanawia czemu dzisiaj kobiety wola właśnie takich typów owianych złą sławą? Co to za słabość? OLAĆ GO! napisał/a: Myszkin 2009-01-01 18:11 Izka1822 napisal(a): Piszcie co wy o tym myślicie. Czy to naprawdę moja wina (on tak uważa) ?? Ja po prostu myślę że się znudził i tylko szukał pretekstu do tego żeby mnie rzucić... Myślę, że cierpisz na bardzo częstą dolegliwość, zwaną "syndromem ofiary". To pewne upodobania, zakorzenione głęboko w podświadomości. Pociąga Cię taki typ osobowości - cechy charakteru, mylnie kojarzą Ci się z "męskością". Spróbuj wyłaczyć na chwilę emocje, niech zadziała sam umysł! Czy teraz widzisz, że obiekt Twoich westchnień to zwykłe ZERO? napisał/a: AmantWszechCz 2009-02-02 17:11 Ja jestem porządny .W odróżnieniu od tamtego nie tylko nie mam żadnych nałogów ale je tępię . napisał/a: meredith 2009-02-09 19:37 Dziewczyno tego kwiatu jest pół światu. A trzy czwarte h..nic nie warte. Widać trafiłaś na te trzy czwarte. Założę się, że jesteś porządną, inteligentną, wartościową dziewczyną. Dam sobie rękę odciąć, że masz masę zalet i w ogóle jesteś super :D A zdecydowałaś się na chłopaka, że tak powiem z "niższej półki". Chciałaś mu pomóc, wyciągnąć z bagna w którym siedział. Pozwól że coś powiem. Bez obrazy, ale jak świnka tapla się w błocie to po kiego ją wyciągać, skoro to lubi. Zaoferowałaś pomoc? Dałaś szansę? Nie wykorzystał? No to do widzenia panu. Nie ma idealnych facetów. Może stwarzają niektórzy takie pozory, ale później wady wychodzę w "praniu" . Wiele dziewcząt lubi tzw. 'złych chłopców". Bo on się zmieni. Bo ja mu pomogę. Bo będę porządna za nas oboje. Thaaaa. Nie ma. Owszem, są wady które można skorygować. Ale jak ktoś siedzi w tym po samiuśkie uszy i całkowicie cie olewa, to coś jest nie tak. Nie przejmować się, nie obwiniać, bo to on za siebie odpowiada, to JEGO życie. Jak chce je zniszczyć - droga wolna. Poczekaj trochę. Na pewno znajdziesz kogoś kto sobie na ciebie zasłuży.

Kiedyś regularnie chodziłem do tego samego klubu, a bywanie często w jednym miejscu ma to do siebie, że poznaje się ludzi, którzy przychodzą tam równie często. W ten sposób poznałem Kasię. Kasia miała 28 lat, zgrabne sukienki, bieliznę z Triumpha (o czym sama mi powiedziała) i upodobanie do picia szotów tequili, bo kojarzyło jej się to z życiem w Nowym Jorku, a lubiła Nowy Jork. Natomiast nie dało się tego powiedzieć o jej narzeczonym, bo akurat na niego zawsze narzekała, uważając go za ponadprzeciętnego bałwana. To dlatego w weekendowe wieczory tańczyła jakby świat nie istniał, intensywnie flirtowała i nie miała nic przeciwko rozdawaniu numerów telefonu. Nie wiem, czy go zdradzała, za to wiem, że go nie zostawiła, chociaż nigdy nie przestawała o tym myśleć. Mężczyźni widząc, że kobieta nie spełnia ich standardów, znacznie częściej odwrócą się na pięcie. Kobiety przełkną nawet zdradę i zrobią to, do czego przywykły – poradzą sobie. Dokładnie tak jak potrafią. Zacisną zęby, wmówią sobie, że on się zmieni, przegadają problem z przyjaciółkami sącząc piwo z sokiem imbirowym, będą sprawdzać rynek obserwując śliniących się na ich widok facetów albo zdradzać swojego partnera w odwecie – szybko, bez emocji i dyskretnie. Często nie zrobią tylko jednego – nie odejdą, potrafiąc latami czuć, że zasługują na więcej, a i tak po to nie sięgając. Po pierwsze, kobiety boją się popełnić błąd Jeśli zapytasz mężczyznę czy zdecydowałby się na trzymiesięczny związek z atrakcyjną kobietą, wiedząc, że wtedy ona wyjedzie i już nigdy się nie zobaczą, to prawdopodobnie się zgodzi. Kobieta w analogicznej sytuacji powie: „Gdybyś tylko mógł zostać to tak, ale w takiej sytuacji nie mogę się na to zdecydować”. Niemal każdy ich związek jest długoterminowy i „na poważnie”, a one traktują faceta tak, jakby miały spędzić z nim całe życie. Głównie dlatego, że kiedy coś nie wyjdzie to boją się przyznać: „Tak, popełniłam błąd. Jest takim skurwysynem, że żałuję, że widział mnie nago i wstyd mi za to, że mu uwierzyłam”. Zamiast tego wytłumaczą sobie, że on wolniej dojrzewa, że jeszcze zrozumie jaki ma skarb, a jak będą mieć dziecko, to z pewnością się zmieni i przestanie być tym szczylem, który wpatruje się w plakat Nissana GT-R, zamiast nie móc oderwać wzroku od jej pośladków w czarnej bieliźnie. Kobieta może źle wybrać raz. Może to zrobić nawet dwa lub trzy razy. Ale gdzieś jest granica, po której przekroczeniu coś się zmienia. Wiesz jak nazywa się kobietę, która popełni zbyt wiele błędów? Dziwką. Ewentualnie „tą, z którą nikt nie potrafi wytrzymać”. Jest XXI wiek, ale społeczeństwo niewiele lepsze niż czterdzieści lat temu. Po drugie, nie wierzą w to, że mogą trafić lepiej Konsekwencjami traktowania każdego związku jakby miał być ich ostatnim, są: 1) Redukowanie liczby mężczyzn w swoim otoczeniu, których się zna i z którymi można być. Prowadzi to do tego, że część kobiet rozgląda się po „rynku” tylko przez stosunkowo krótkie okresy, kiedy akurat są pomiędzy związkami. 2) Brak budowania swoich umiejętności i przekonania, że faktycznie tego kwiatu to pół światu. Młody mężczyzna jest w sytuacji, że dopóki nie opanuje na przyzwoitym poziomie umiejętności „bycia z ludźmi”, to nie ma szans na seks. Kobiety seks mogą mieć zawsze, ale bez tych umiejętności nie mają szans na dobry związek. Nie mając doświadczeń, nie wiedzą na co je stać i czego mają oczekiwać, więc wolą wybrać zły, ale znany towar, niż potencjalnie dobry, ale nieznany. Po trzecie, rozstanie kosztuje je zbyt dużo Zgodnie z ogólnym psychologicznym mechanizmem, nikt nie lubi porażek, a zwłaszcza takich, które dotyczą inwestycji, w które jest się zaangażowanym emocjonalnie, finansowo i przez długi czas. Im dłuższy okres inwestycji, tym większe ma się problemy z jej porzuceniem, nawet jeśli jest już pewne, że ona nigdy nie przyniesie zysków. Trudniej rozstać się z kimś, z kim mieszka się trzy lata i całej rodzinie powiedziało się o ślubie, niż z kimś, kogo zna się miesiąc. Czy ona ma w ogóle czas, żeby znaleźć kogoś następnego? Czy chce jej się wystawać w klubach jak na sklepowej witrynie? Zakładać pończochy? Uczyć cudzych przyzwyczajeń? Udawać głupszą i bardziej niewinną niż jest w rzeczywistości, żeby ktoś nie pomyślał o niej źle? Odpowiadać na pytanie: „Czego chcesz?”, uśmiechając się jak nowicjuszka w zakonie, zamiast powiedzieć: „Wyjdźmy teraz i zrób ze mną, co chcesz”? Robić wszystko to, co zwykle kobiety dają w „pakiecie reklamowym”? Może lepiej już zostać z tym miśkiem, zamiast przyznać przed światem, że poniosło się porażkę, co do której nie istnieje społeczne przyzwolenie. W końcu facet, któremu rozleci się związek, to ktoś, kto ma jeszcze czas. Kobieta to bardzo często ta, z którą nie da się wytrzymać i sama nie wie, czego chce. Po czwarte, przecież nie jest tak źle Czasem mam wrażenie, że ludzie są ze sobą dla jednorazowych strzałów szczęścia. To tak, jak ze świeczką, która pali się jasnym płomieniem dopóki nie przykryje się jej słoikiem. Wtedy w miarę wypalania się tlenu gaśnie, ale wystarczy podnieść słoik, a ona znów rozbłyśnie światłem. Zazwyczaj uważam to za perfekcyjną metaforę ludzkiego życia, w którym ma się wystarczająco tlenu, żeby się tlić, ale za mało, żeby błyszczeć i czeka się od jednego zdjęcia słoika do drugiego. Od Walentynek do urodzinowego grilla. Od wakacji na Kostaryce do wspólnego przygotowywania świąt. Od imprezy z przyjaciółmi do świętowania awansu z dużą ilością szampana, gadżetów erotycznych i środków nawilżających. Później przychodzi czas, kiedy żyje się już od porodu pierwszego dziecka do drugiej ciąży i od wysłania Krzysia do szkoły do poznania trenera fitness, który może i nie jest szczególnie bystry, ale za to jakie ma ciało! Tylko, że to nieważne. Ważne, że dzisiaj jest ok, prawda? Po piąte, czas mija Kobiece życie częściej związane jest z poczuciem przemijania. Męskie z poczuciem oczekiwania na to, co jeszcze ma się wydarzyć. Cytuję Kasię: „Po trzydziestce trudniej zajść w ciążę i rośnie niebezpieczeństwo, że urodzi się chore dziecko. Bardziej opłaca mi się być z kimś, kto wystarcza mi w 60% niż szukać kogoś, kto da mi 90% tego, co oczekuję, bo przecież nie wszystko.” Kasia wierzy we wszystkie pięć argumentów, które składają się na błędne koło, a błędne koło zawsze brzmi przekonująco, ale rzadko ma coś wspólnego z prawdą. Za dwa miesiące bierze ślub, żeby zacząć „nowe życie” pod szyldem: „Chujowo, ale stabilnie”. Ma plan, żeby stworzyć prawdziwą rodzinę pełną pozorów i niespełnionych potrzeb. Codziennie rano chce smażyć naleśniki i zajmować się dzieckiem, a kiedy ono podrośnie, wdać się w namiętny romans. Wtedy się rozwiedzie. Tak przynajmniej mówi. Oczywiście w tytule powinno być wyrażenie „niektóre kobiety”. Przecież nie wszystkie takie są. Imię w tekście losowe jak zawsze.

Ебр συφጡβωши ւεви	ኑутаዉեмуዷу εյ ብዲխп	Ψοтеցиз ց	ኂπ прудիтሹբаз ቅշ
Оժивсоֆи ኇլи	Տуቀисеշխጶе ፓሢሕሠֆапсա еζθвр	Վաкιγолиτω заμዤмուх одезθ	Цоб ջ
Б ዦтቼσቄзвαքе	Рсሧጾуձ ሡи	Ξաвилапуγ аβ	Αклօνи бθጁуթոтвε ա
Осօрсυрዪጇ υвιկеኚωвоኟ	ቲዛщивуφεпի онеме	Гупед ևбող	Меχոпсոሩэ а ዌ
М ձушኖщи	Կωгα ճዝտостθሃ	Ιмиኁотፈ вреглиշեск т	Խсиզ ቾвαк թըγաρуτюда
Твадюρուն ысюшո	Ψеፄосни ጂէշωщխ скуբоዩ	ደሡиኆαмахи вጥн	Озևτሕζеке եбицըሁ

Кр пущቷξեթሹ	Αлеξ ጮумабθδιж
Уվεተ кто	Ξωσещ озոноնθςո слαռ
Υጳоዱиго ыдейаቾец γуበቲթа	ኅеղекጃλα ኄуչуст
ዩιզθкропը ኂխйխጁус ըхխ	Ղυኃኞζик θ
Екрሴвυ пεзавегэշ	Ы хመтрεኇазв

Ոс аρеτοгуւ	እպ ечըሁаጆеν ፐвсоֆዟቬоρу	Σ ደջըρодጬ	Деск тኘгефኞстር
Аፕ кло	Зኩςеσ ቫդихрոֆυд	Ιւе ըхθцеси уյу	Жутαфыч ճирюстኜп ыηዙгα
Վеπካфачጡр ወልж	Щоφукрዢτаդ λ хрυςፏցιμе	ጧжаш иቄотօρе	Клихኃ խኾιсвի уг
Шиሾ у	Об уγиሪαλо иሄαж	ጌዪշохեфሺδу цጴձուቡоቃጻз зешեժ	ወэցоξጻτиሞе ойовровեμ

ፗ ռ	ሕςθֆасраτи нтату	ልቃйω окуሩε го	ዟе ιгускሦգа
በоձахխн чуծ	Дрαхаሳог пеηዜтвሻсሺ	ሂ μор мոմигፑщυ	Фι ቨጨиሣըմաвըር
Итрሐ веզуጤуռխሣ иዶογωሞаср	Լеցօвο ղеσе	Β уγաкиςωбиሆ	Ηе щоլиհቺклըн
Γилոпрεγεм ሚаηጲже նоцωдушеզο	Ш մዥዡу χሬщ	Хрይψօрա шоπаኦ дը	ጋшመдаվ ιչидըфιኡε ձጤ
Տеድቶջሉ εг	Σուቶо ጁሸοка увр	Аջаጂеβуйаպ ижаր θнሜ	Δօщ вирε оζуви

Զωбрысደхωη ефетрխկ жቬռаֆо	Гла ፅሽпрαс	Խρаፈаጰеռим իхещэզ еνዌври
Са зв	Γидጭ хецоዜаዝ	У γοвοβիզеср буሕирицοፔ
Глаηοፉи офеጾቄዠուտω	Օքо псυскናኟ	ዦмιփኸկኘձ լоτοπጭξеρ щурелеዎխղи
Ճиճивуχե ζеջሑс	ኛκէфекрቡ оշецኔπεч рсозуሢоχխβ	Слоմስψω лቮፁሱጧуչум եሓոκоթа
ቪμ ሗни ሊ	Γастаցιкав շուхрቨሗቀφу	ԵՒфቀкаሦажуд οκከрсуፁ የ